Akşam Yatmaz Sabah Kalmaz

Uzun süredir ''akşam yatmaz, sabah kalkmaz'' modundayım. İşsizliğin verdiği sıkıntıdan olsa gerek, gece boyu oturur oldum. Üzerimde bir üşengeçlik ve isteksizlik. Bilgisayar başında monoton bir hayatla devam ediyorum yaşamıma.

Geceleri oturmak, sanki daha zevkli geliyor artık. Gündüzleri daha bir sıkılıyorum. Zaman kavramını da, artık günün döngüsüne göre anlıyorum. Epeydir saate bakmıyorum. Planımda yok. Bazen, canım isterse bahçeyle uğraşıyorum.

Kahvaltım, milletin akşam yemeği yediği saatte oluyor genelde. Gece camdan dışarı bakıp, yanan ışık göremeyince daha bir yanlız hissediyorum kendimi. Sanki bir ışık yansa, bana eşlik edecekmiş gibi geliyor. Bu aralar böyleyim işte.

Hayatta neden sonuç ilişkisine giriyorum. Nedenlerle sonuçları kıyaslıyorum. Sonrada işin içinden çıkamayıp, boş veriyorum. Galiba bu aralar, bir çok şeyi boş veriyorum. İçimde, anlamını bilemediğim bir huzurluzluk, sürekli sıkıştırıyor göğüs kafesimi. Ben sıkılıyorum galiba.

Ama hala umudum var hayattan. İnşallah 2 ay sonra bir kızım olacak. Belki o zaman bu kadar bunalmam. Daha farklı olur hayatım. Daha bir hevesli olurum. Bilmiyorum ama umudumu kaybetmekten çok korkuyorum. Yinede her şeye rağmen, bugünümüze çok ''ŞÜKÜR''.