Hayat Mutsuz Olmak İçin Çok Kısa

Bu diyalog nerdeyse hayat felsefem haline geldi diyebilirim. Dönüp bakıyorumda kendime, ne çok şeyi kafaya takmışım ben. Kendimi mutsuz etmek için, çırpınmışım adeta. Oysa hayat üzülmek için, ne kadar da kısa. Totalde yaşayacağımız zaten, en baba 50-60 sene. Sadece 1 kere geliyoruz bu dünyaya. Saçma sapan insanları, gereksiz konuları, insanların bi tarafından uydurduğu kuralları ne çok önemsemişim. Diğer insanların, hayatım ve hakkımda düşüncelerini, sözlerini ne çok önemsemişim. Hatta, hakkımda karar vermelerine bile göz yummuş, kabullenmişim. Oysa bu hayat benim. Doğrularıyla, yanlışlarıyla benim hayatım. Kendi yanlışlarımı yapma özgürlüğüm olmalı. Kimene benim özelimden, benim yaşantımdan dememişim hiç.

Artık insanları daha az takıyorum. Herkesi dinliyorum yine ama çok azını önemsiyorum. Kulak ardı etmeyi, boş vermeyi öğreniyorum. Bu hayatın benim olduğunu, yaptığım yanlışsa da, kendi yanlışımı yaptığımı bilerek yaşıyorum. Hatta yanlışlarımdan ders alıp, gurur bile duyuyorum. Artık hayata daha pozitif bakıyor, en önemlisi anın tadını çıkarabiliyorum. Başıma gelen olumsuzlukların hepsini kendime maal etmiyor, önce bi bakıyorum. Başıma gelen olayda, gerçekten elimden geleni yapmışmıyım diye. Eğer ben üstüme düşeni yapmışsam ve yine başıma talihsiz bir olay gelmişse, kabulleniyorum. En azından, ben üstüme düşeni yaptım diyip, içimi rahatlatıyor ve elimde olmayan, değiştiremeyeceğim şeyler için kendimi boğup, üzmüyorum. Mutlu olmak için çabalıyor, hayatın tadını çıkararak yaşıyorum. Hayat, gerçekten üzülmek için çok kısa. İçimde hiç bişey bırakmak istemiyorum. Sevincimide, nefretimide gösterip, yaşıyorum. Seviyorsam bekletmiyor, anında söylüyorum. Birisini gerçekten sevmiyor, yada yaptıklarından hoşlanmıyorsam, onuda söylüyorum. Böyle olunca kafamda kurmaktan kurtuluyor, yüküm daha bi hafifliyor.