Bundan bir ay öncesine kadar, yaşamaktan zerre zevk almaz duruma gelmiştim. Hayat ruhumu sıkıyor, ne yapsam keyif alamıyordum. Bırak küçük şeylerden mutlu olmayı, önüme ne serilse keyif almıyor sürekli bunalıyordum. Hayatın koşturmacasına öyle kapılmış, monoton hayata öyle kapılmıştım ki artık çevremi hatta gözümün önünü göremez duruma gelmiştim. Sürekli ya gelecek kaygısı çekiyor yada geçmişteki sorunlara saplanıp kalıyordum. İyice içine kapanık, sessiz ruh gibi bi insan olmuştum.
Aslına bakacak olursak, sorunlarımı ve sıkıntılarımı biliyordum. Hatta çözümünü de biliyordum ama o sorunları çözmek, o an için mümkün olmuyor. En basidi beni strese sokan, hayat enerjimi çalan insanları, hayatımdan çıkartarak toparlayabilirdim psikolojimi ama o an o insanları hayatımdan çıkartmak işime gelmiyordu. Çünkü o an için, o gereksiz insanlara ihtiyacım var veya menfaatim oluyor. O yüzden iyice çıkmaza girdim, kendimi boş verdim. Atsan atılmaz, satsan satılmaz modunda bu hayatı yüklendim, taşıyamaya taşıyamaya devam ediyordum.
En son profesyonel destek almaya karar verdim. Kendimde gördüğüm sorunları, sıkıntıları doktoruma anlattım ve ilaç tedavisine başladım. Bu zamana kadar boşa vakit kaybetmişim. Kesinlikle daha önce yapmam gerekiyormuş, çok faydasını gördüm ilaçların. Şimdilerde hayatımdaki sıkıntılarla başa çıkabiliyorum. Her ne kadar dertlerimde veya sıkıntılarımda bi düzelme olmasada, hayata bakış açım değişti. Artık daha pozitif, daha olumlu bakıyorum olaylara ve hayata. Uzun zamandır depresyonda olmak, insana normal hayatı unutturuyormuş. Halbuki normal olarak yaşamak, ufak şeylerden bile mutlu olabilmek ne güzelmiş. Çok uzun zaman olmuş ben bu duyguları, hisleri yaşamayalı.
Hani o kadar çökmüş durumdayken diyorlar ya, bak hava ne güzel, bak kuşlar uçuyor falan diye. Yapmayın ne olur, o durumdaki bi insana bunları söylemeyin. Hem hiç bir faydası olmuyor, hemde o durumdaki insanı, ekstra sinir ediyorsunuz. Bu aynı nefes alamayan bi insana, nefes almak ne güzel, niye nefes almıyorsun demek gibi. Halbuki o insan boğuluyor, onunda istediği nefes almak ama olmuyor işte sorunda bu ya zaten. Albert Camus bu konuyu çok güzel özetlemiş.
Bazılarının, sadece normal olmak için ne büyük çaba sarf ettiğini kimse fark etmiyor.
Yorumlar
Yorum Gönder