Hayırlı Bir İşimiz Olabilir

Geçenlerde kız kardeşim evlenmek istediğini söyledi bana. Aramızda beş yaş fark var ama benim gözümde hala 5 yaşında kendisi. Okulu bitmedi henüz. Bir yıl sonra nişanlanıp, son sınıfta da evlenmek istediğini söyledi. Okulunun bitmesine iki yıl var. Konuyu ilk bana açması, beni sevindirdi. Aynı zamanda da çok hüzünlendim. Ben onu daha, küçücük bir kız çocuğu olarak gördüğüm için, hiç düşünmedim onun evlenmesini, yuva kurmasını. Bana ne kadar uzak geliyordu. Sanki hep bekar kalacakmış gibi geliyordu. Oysa yuvadan uçmayı, hayal ediyor. 

Ciddi bi ilişkisinin olduğunu, bir buçuk yıldır konuştuklarını söyledi. İlerisi için bir sürü hayal kurup, karar almışlar. Zaman ne de çabuk geçiyor. Hayat ne kadar, hızlı ilerliyor. Ben kardeşime, bu kadar hüzünlendim, oysa iki tane kızım var. Yarın bir gün onlarda çıkıp gelecek, biz evleneceğiz diye. Asıl ben, o zaman ne yapacağım. Gerçi kardeşimde, çocuklarımdan farksız değil. Bazen çocuklarımı çağırırken karıştırır, kardeşimin ismiyle çağırırım onları. Bize geçmez gibi gelen yıllar, ne de çabuk geçip gidiyor. Ne kadar hızlı yaşlanıyoruz. İnsan bu tür zamanlar da, istemsizce dönüp bi bakıyor geriye. Geçip giden zamana. Nasıl geçti, neler yaptım diye, ince bi hesaba çekiyor kendini. Koca bir hiç kalıyor bazen insanın eline, bazende çoluk çocuğa karışmış olmanın, aile kurmuş olmanın hazzını yaşıyor.